Immunoterapia jest metodą leczenia, która polega na zwiększeniu aktywności układu odpornościowego pacjenta do walki z nowotworem. Układ immunologiczny obejmuje zespół narządów oraz wyspecjalizowanych komórek i substancji, które pomagają w ochronie organizmu przed zakażeniami i nowotworami.

Prawidłowy układ immunologiczny rozpoznaje komórki różniące się od komórek prawidłowych. Jeśli powstaną komórki nowotworowe, to sprawne mechanizmy odporności doprowadzą do ich rozpoznania i eliminacji z organizmu, co powinno nas ochronić przed rozwojem nowotworu. Ale nie zawsze tak się dzieje. Na szczęście nowoczesna immunoterapia przeciwnowotworowa blokuje czynniki hamujące odpowiedź immunologiczną skierowaną przeciw nowotworom. Odzyskanie sprawności układu immunologicznego powoduje, że proces rozpoznania nowotworu przestaje być zaburzony. Wtedy chory na nowotwór zaczyna skutecznie walczyć z chorobą.

Do leków stosowanych w immunoterapii należą głównie:
– przeciwciała monoklonalne skierowane przeciwko konkretnym cząsteczkom na powierzchni komórki,
– inhibitory punktów kontroli immunologicznej, które odblokowują układ immunologiczny do walki z nowotworem.

Niektóre schematy leczenia oparte są o skojarzenie chemioterapii z immunoterapią.
Odmienny mechanizm działania przeciwnowotworowego immunoterapii jest jednak odpowiedzialny za występowanie specyficznych dla tej grupy leków działań niepożądanych, które mogą dotyczyć wszystkich układów i narządów. Działania niepożądane najczęściej występują w układzie wewnątrzwydzielniczym (np. zaburzenia czynności tarczycy), przewodzie pokarmowym (np. zapalenie jelit), płucach (np. zapalenie płuc) i skórze (np. wysypka). Czas do wystąpienia działań niepożądanych jest zmienny. Objawy mogą ujawnić się w każdym momencie leczenia, ale najczęściej w ciągu pierwszych 3 miesięcy leczenia.